Interview deelnemer Peter

‘Deelname aan dit specifieke onderzoek zag ik als een persoonlijke uitdaging. Gezien de lengte en de voorwaarden van het onderzoek vroeg ik mezelf af: Zou ik dit kunnen?’ Peter is een van de deelnemers aan onderzoek CS0355 Spierverzwakking bij QPS. En waar de lengte van het onderzoek en de hoge vergoeding hiervoor veel mensen lijkt af te schrikken, trok het Peter juist aan. Hij deelt zijn twijfels en ervaring.

‘In het dagelijkse leven word je vaak geleefd en zelfs op vakantie 'moet' er nog van alles. Bij dit onderzoek lig je twee weken op bed. Ik wilde graag ervaren hoe dit zou zijn voor mij en of ik dit kon zonder “gek” te worden. Als je dan toch voor een eerste keer deelneemt aan een geneesmiddelenonderzoek, dan maar gelijk goed, dacht ik. Naast deelname voor mijn persoonlijke ontwikkeling is het ook een manier om wat te kunnen doen voor een ander. Specifiek: bijdragen aan de gezondheid van een ander. Dat daar een zeer aantrekkelijke vergoeding tegenover staat, helpt absoluut.’ 

‘Ik denk dat ik zoals velen wel even een wenkbrauw optrok toen ik zag dat de vergoeding ruim €11.000 bruto plus reiskostenvergoeding is. Het lijkt toch te mooi om waar te zijn dus ik heb zeker navraag gedaan naar de opbouw hiervan. Was er bijvoorbeeld extra risico? De bepalende factor van de vergoeding bleek echter puur de tijdsinvestering: in verhouding tot andere onderzoeken kost dit onderzoek vrij veel tijd, die je grotendeels op bed doorbrengt. Alleen daarom is de vergoeding zoveel hoger dan andere onderzoeken. En weet je, risico is altijd een veelbesproken onderwerp wanneer het gaat over geneesmiddelenonderzoek, terwijl bijna niemand stilstaat bij het risico van deelname aan het verkeer. Met die gedachte beschouw ik het risico van deelname aan een geneesmiddelenonderzoek als verwaarloosbaar.’

‘De periode van twee weken op bed valt mee in vergelijking met je been breken en zes weken plat moeten liggen. En heel eerlijk? Die paar weken vallen in het niet wanneer je dit vergelijkt met mensen die lijden aan een chronische spierziekte. De twee weken op bed waren eigenlijk zo voorbij. Van de brace die ik moest dragen had ik nauwelijks last. Het was even wennen toen die afging. Ik voelde wel dat ik mijn rechterbeen twee weken niet had gebruikt, maar alles was snel weer terug naar normaal. Mijn plan om eindelijk eens boeken te lezen in plaats van maar naar een scherm te staren zoals ik thuis altijd doe in mijn vrije tijd, was een succes. Er werden tijdens het onderzoek vrij weinig handelingen verricht. Ik hoefde écht niets. Enerzijds maakte dat het wat saai, maar ik had wel eindelijk alle tijd voor die geplande boeken. 

Twee weken lang waren deelnemers en het personeel de enige met wie ik face to face contact had. Ze waren heel vriendelijk, zorgden goed voor me en al met al was het een gezellig verblijf. Ik vermaakte me prima en de tijd ging snel. Natuurlijk waren er ook dingen die ik miste. Of eigenlijk; nog steeds mis. Twee weken op bed betekent namelijk ook: twee weken niet intensief sporten. Dat geldt overigens voor de gehele looptijd van het onderzoek, dus ook in de periode waarin je moet terugkomen voor controles. In plaats van sporten wandel ik nu en dat is ook heel fijn. Het niet intensief mogen sporten is eigenlijk de enige belemmering. Want terugkijkend op mijn eerste deelname weet ik zeker dat ik dit vaker zal doen. Ik heb in die tijd tien boeken gelezen, mijn persoonlijke doelstellingen gehaald en een aantrekkelijk bedrag verdiend. Niet gek, met twee weken op bed liggen en tien maandelijkse bezoekjes aan de kliniek in het mooie Groningen, geheel vergoed. Wie wil dat nou niet?

Lees hier meer ervaringen.